Επιστήμη χωρίς αρετή είναι πανουργία.
Αυτή η επιστήμη και τα γενετικά πειράματα στα σκοτεινά εργαστήρια του Σηθ, οδήγησε στον καταποντισμό της παλαιάς Ατλαντίδος. Ο επόμενος κατοικήσιμος πλανήτης, θα είναι των πιθήκων, αν δεν είναι των δεινοσαύρων και των σαύρων. Με αυτές τις σκέψεις, παρακολούθησα την ταινία και την προφητική αλληγορία της. Η σκηνή με την άφιξη και την λατρεία του Σίμος, που τον λέγανε Περικλή, ήταν καταπληκτική, αλλά και η τελευταία, με ένα πίθηκο, πρόεδρο των ΗΠΑ, στην επιστροφή του αστροναύτη, εξαιρετικά σημειολογική. Προφανώς, η Νέα Ατλαντίδα, αφού φτιάχνει τέτοιες ταινίες, γνωρίζει και αναγνωρίζει το πρόβλημα και αναζητά λύσεις, έτσι που είναι πολύ στριμωγμένη, από τις υπερβολές την αμετροέπεια και την απληστία της. Ο δρόμος της Αρετής δεν είναι εύκολος, ανήκει μόνο σε ένα Ηρακλή και σε σωστούς ανθρώπους με σοφία και πυγμή.
Αναφέρομαι στην ταινία του 2001 σε σκηνοθεσία του Τιμ Μπάρτον.Στην ταινία αυτήν ένας Αμερικανός αστροναύτης της Αεροπορίας, ο Λίο, συντρίβεται σε έναν άγνωστο πλανήτη όπου οι πίθηκοι τον κυβερνούν και οι άνθρωποι είναι σκλαβωμένοι σε αυτούς. Αυτός με την βοήθεια των εναπομεινάντων ανθρώπων θα ξεκινήσει μια επανάσταση με στόχο να ανατρέψει τους πιθήκους και να επιστρέψει πίσω στον πλανήτη του.
Αστραία ©
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
«Όλες οι καλές ταινίες είναι ψίχουλα από το τραπέζι του Ομήρου»